Voorheen was ik iedere dag inspirerend bezig met het uitvoeren en ontwikkelen van plannen voor mijn praktijk. Ik kon daar ontzettend van genieten. Nieuwsgierig naar de wereld om mij heen vloog ik overal als een bezige bij op af. Het afgelopen jaar merkte ik dat mijn enthousiasme vervlakte en dat ik moe werd. Moe van het altijd maar “aan” staan. Moe van alle ontwikkelingen om mij heen.
Ik heb overal notitieboekjes liggen. Niet alleen omdat ik anders dingen vergeet 😉. Het geeft mij rust om al mijmerend gedachten en ideeën op te schrijven. Zeker als je druk bent in je hoofd, helpt het om gedachtes van je af te schrijven. Jouw brein krijgt dan het sein dat alle circulerende informatie verwerkt wordt en losgelaten kan worden.
Vandaag pak ik een volgeschreven notitieboekje, van een paar jaar geleden, terug. Ik blader er nieuwsgierig in om te kijken waar ik toen in het leven stond. Op een van de pagina’s stel ik mezelf de vraag “ wat wil ik gaan doen in de komende jaren?
Mijn antwoorden waren op dat moment:
- Huis met ruimte en rust om mij heen
- Moestuin met veel gras en bloemen
- Praktijk met veel licht en hout
- Niet meer geleefd worden door mijn agenda
- Een mentor en gids zijn voor de wijze vrouw
Indertijd schreef ik deze verlangens, omdat mijn leven werd geleid door mijn agenda. Stiekem verlangde ik naar een beetje “rommelen” in mijn huis. Het gezellig aankleden voor de winter met kussentjes en een warme plaid. “Cocoonen” en mezelf de tijd de gunnen om mijn cappuccino te drinken of een boek te lezen (ik ben nog steeds bezig met de 7 zussen 😉).
Bijzonder om dit terug te lezen en te kijken waar ik nu sta. Ik woon nu in een huis met rust en ruimte om mij heen. De moestuin is in ontwikkeling. Ook voel ik mij steeds meer een wijze vrouw.
Nu het zover is en mijn leven in het teken staat van het draaiende houden en zorgen voor mijn huis, voel ik mezelf als een saaie huismus. Het voelt niet als een bevrijding om tijd te hebben voor mezelf. Niet geleefd te worden door mijn agenda. Maar wat is “werk”? Is dat iets doen waarvoor je betaald krijgt?
Laatst sprak ik een vrouw die mij vertelde dat zij niet werkt. Direct erachteraan vertelde zij verdedigend dat zij het huishouden runt, zorgt voor de kinderen en ook voor haar ouders. Zodra deze vrouw aan iemand vertelt dat zij niet werkt, zegt vrijwel iedereen jaloers tegen haar dit ook te willen . Vooral vrouwen zijn jaloers op de tijd en ruimte die zij heeft. “Is dit zo?” vraag ik haar. “Heb je echt zoveel tijd voor jezelf”? De laatste tijd is zij moe en verlangt ze juist naar die tijd voor zichzelf. Zij ziet in wat voor drukke baan zij heeft. Eigenlijk bedoelde zij met haar eerste zin dat ze geen werk met inkomsten heeft.
Het huishouden runnen en zorgen voor….. wordt in deze huidige maatschappij nog niet gezien als werk van onschatbare waarde. Laten we stoppen met onszelf te verdedigen als we onbetaald werken. Het gaat niet om de inkomsten die je genereert, maar om het maken van een bewuste keuze waar je gelukkig van wordt.
De afgelopen maanden vond ik het heerlijk om uitsluitend bezig te zijn met het nestelen in mijn nieuwe huis. Na het gesprek met deze thuiswerkende vrouw, merk ik dat de bezige bij in mij weer actiever wordt….. Ik word gelukkig van mijn rol als mentor en gids voor de vrouw in de overgang.