Wat gebeurt er als je van het pad afstapt?
Val je dan in een gat?
Steeds vaker denk ik aan het pad wat ik wil lopen. Niet de Santiago de Compostella, al zou ik dat wel een uitdaging vinden om die te gaan wandelen. 😉 Nee, een figuurlijk pad in mijn leven. Waar wil ik naar toe? Wat wil ik nog doen in mijn leven? Deze vragen heb ik mijn hele leven al gehad, maar nu in de overgang ben ik daar steeds meer mee bezig. Zeker in het begin van de overgang zat ik niet goed in mijn vel. Voelde ik mij niet happy en wist ik niet wat ik wilde. Ik voelde mij net een oud wijf. Tegenwoordig vind ik de overgang een unieke periode die mij nieuwe stappen laat zetten. Stappen die ik als jong meisje niet had durven nemen. Nu durf ik het ook hardop te zeggen “super ik ben in de overgang”. Zonder kommer en kwel stap ik nieuwsgierig een nieuw hoofdstuk in. Misschien denk jij nu wel: Petra, ik vind de overgang echt geen lolletje. Dan kan ik alleen maar zeggen: dat klopt!. Hoe jij de overgang ervaart is per vrouw verschillend en helaas heb ik hier geen kant en klare tips voor.
Wel weet ik dat hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe beter je gaat voelen en begrijpen welke veranderingen er in jouw lichaam plaats vinden. Hierdoor kun je makkelijker de overgang accepteren. In alle rust, zonder strijd, jezelf aardig vinden. Neem hiervoor de tijd zonder al te streng zijn voor jezelf.
Sinds de verplichte thuisisolatie doe ik met mijn 84 jarige moeder minimaal 2 keer per week Qigong oefeningen. “Hoe voel jij je” vroeg ik haar vanmorgen. “Ik bruis van de energie sinds ik iedere dag aan het oefenen ben. Ik weet alleen niet of ik de oefeningen goed uitvoer.”
“Waarom ben je zo streng voor jezelf?” vraag ik haar. Zij wil alle oefeningen meedoen en zich niet laten beperken door haar leeftijd. En dat is oké, zolang dit je niet hindert. Als je maar niet doorgaat met oefenen tot het perfect is. Belangrijker dan perfectie is dat hetgeen wat je doet en jou energie geeft.
Nu ben ik zelf begonnen met een Gong van 100 dagen. Iedere dag -honderd dagen lang- dezelfde oefening doen. Waarom? Omdat ik mijn energieniveau en mijn gezondheid wil versterken. Ik voel dat de oefening mij krachtig en energieker maakt. Ik sta steviger op de aarde en er is meer rust in mijn hoofd.
De eerste 30 dagen verlopen soepel, maar dan komen er opeens van die dagen dat mijn mind zegt: In hemelsnaam waarom doe je dit, stop er nu maar mee! Ach, dit duiveltje in mijn hoofd probeert mij regelmatig op andere gedachtes te brengen. En soms word ik door deze gedachtes zo in beslag genomen dat de twijfel toeslaat: Honderd dagen is best wel lang. Gaat mij dit lukken?
Mijn onzekerheid plopt dan opeens weer op, weg is die wijze vrouw. Tegenwoordig luister ik geduldig naar de boodschappen die in mijn hoofd opkomen. Moet ik er iets mee doen? Regelmatig bedank ik dit duiveltje in mijn hoofd, dat ik de boodschap heb ontvangen. Steeds beter kan ik voelen of ik iets met deze boodschap moet doen of dat ik het naast mij mag neer leggen, mag loslaten. Ik voel steeds beter dat de overgang mij helpt om deze nieuwe inzichten te geven.
Het mogen loslaten van gedachtes geeft meer rust in je hoofd. En natuurlijk is dit niet eenvoudig, want het is vaak een snelweg in je hoofd van vele gedachtes. Observeer deze gedachtes eens met een glimlach naar het duiveltje in je hoofd. Geef jezelf de mogelijkheid om voelen wat goed voor jou is. Kies het pad waar jij je happy bij voelt. En merk je dat je toch van jouw pad afgestapt bent en keuzes hebt gemaakt die je geen energie geven. Kies dan een andere richting en vertrouw op jouw intuïtie. Dat is een prima leidraad voor de goede richting. Wees niet te streng voor jezelf en geniet van alle mogelijkheden die er voor je zijn. Er vind een overgang plaats naar jezelf!
Mijn moeder gaat trouw door met haar oefeningen en weet nu dat het bewegen en de energie die zij hiervan krijgt, belangrijker is dan de perfecte uitvoering. Ik hoop als ik 84 jaar ben nog steeds vol energie mijn gong uit te voeren. Voor nu geniet ik van elke stap die ik ga lopen op mijn pad. En misschien word dit uiteindelijk wel de Santiago de Compostella . 😉