Wees niet bang om langzaam voorwaarts te gaan. Wees alleen bang om stil te staan
Het was een gewone maandagochtend om 7 uur toen mijn wekker afging. Ik wilde opstaan om naar mijn werk te gaan, zoals altijd. Maar deze keer lukte het niet. Ik kon letterlijk niet bewegen. Een intense vermoeidheid overspoelde me, en in paniek riep ik mijn man. Toen ik aan werk dacht, begonnen de tranen te stromen. Ik wilde wel, maar mijn lichaam zei iets anders.
De diagnose van de huisarts was duidelijk: burn-out.
Dat was zo’n schok voor me. Ik was altijd degene die doorging, zelfs na een operatie stond ik snel weer op de werkvloer, tegen het advies van de dokter in. Maar nu was het mijn lichaam dat me een halt toeriep. De signalen waren er al langer: die constante vermoeidheid, de duizeligheid, het gevoel dat ik alleen maar van weekend naar weekend leefde. Maar ik had het allemaal genegeerd.
Tijdens de burn-out merkte ik dat ik niet meer naar buiten durfde. Zodra er andere mensen in de buurt waren, voelde ik paniek opkomen. Mijn huis was een veilig baken, maar ik wist dat ik toch weer naar buiten moest gaan. We besloten een hond te nemen, en die heeft me écht geholpen. Hij was nog een puppy, en ik moest wel met hem naar buiten. Samen liepen we steeds een stukje verder, zonder dat ik me angstig voelde.
Langzaam aan ging ik weer aan het werk, maar het was niet meer hetzelfde. Mijn energieniveau was laag, en ik moest elke middag even slapen om de dag door te komen. De duizeligheid en paniek kwamen steeds terug als ik te veel stress had. Op een gegeven moment besefte ik dat ik zo niet door kon gaan.
Tijdens een wandeling in het bos voelde ik een diep gevoel van eenzaamheid. Ik was niet gelukkig meer met mijn werk in de zorg. Het gaf me geen voldoening, en elke dag voelde hetzelfde. Op dat moment wist ik: er moet iets veranderen. Ik moest verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen leven, voor wat ik écht wilde.
Dat besluit nam moed, maar het bracht ook twijfels met zich mee. “Geef je echt je goede baan op?” vroegen mensen me. Ik voelde me kwetsbaar door al die goedbedoelde adviezen. Maar uiteindelijk koos ik voor mezelf. Ik begon opleidingen te volgen en ging me verdiepen in persoonlijke groei en bewustzijn.
Nu ben ik dankbaar dat ik anderen kan helpen met hun stress, hen kan ondersteunen bij emotionele uitdagingen en ze kan begeleiden om weer grip te krijgen op hun leven. Het is een weg geweest, maar het voelt zo goed om nu te doen wat echt bij me past.
Mijn missie
Mijn missie is om anderen te helpen de balans in hun leven terug te vinden, door hen te ondersteunen bij het verminderen van stress en het aanpakken van emotionele uitdagingen. “Ik wil mensen laten zien dat, hoe moeilijk de situatie ook lijkt, er altijd een weg is om weer grip op je leven te krijgen. Door mijn eigen ervaring met burn-out begrijp ik hoe belangrijk het is om naar je lichaam en je emoties te luisteren. Het is mijn passie om mensen te begeleiden naar een leven waarin ze zich sterker, energieker en vrijer voelen, met ruimte voor rust en persoonlijke groei.
Nog even iets meer over mij:
- Ik ben absoluut niet zweverig, ook al praat ik met veel enthousiasme over Qi (energie) en de kracht van het universum. Ik geloof oprecht dat negatieve energie in ons lichaam blokkades creëert, wat kan leiden tot emotionele en fysieke klachten. Dit inzicht heeft me echt geholpen om mijn eigen pad te begrijpen.
- Sinds een paar jaar zwem ik met een groep geweldige dames uit mijn dorp in een prachtig bosmeer, het hele jaar door. Soms vraag ik mezelf af of ik wel helemaal goed bij mijn hoofd ben, maar het gevoel na een frisse duik is elke keer weer fantastisch.
- Ik ben dol op lezen, vooral boeken over bewustzijn en persoonlijke groei. Vaak ben ik in meerdere boeken tegelijk bezig, omdat ik zo graag wil leren. Tijdens vakanties zijn detectiveverhalen mijn grote favoriet—ik kan ze gewoon niet weerstaan!
- Mijn man kijkt soms met een mengeling van frustratie naar me als ik weer spontaan een nieuwe workshop of opleiding oppak. Hij vraagt zich af wanneer ik eindelijk genoeg heb geleerd. Mijn antwoord? Waarschijnlijk nooit. 😉
- Wandelen in het bos met onze hond is mijn manier om tot rust te komen. Het geeft me de ruimte om mijn gedachten te ordenen. Soms kan ik het niet laten om een boom even aan te raken. Ik praat niet met ze, maar ik wil wel de energie voelen stromen. Het geeft me een krachtige verbinding met de natuur. En nee, ik ben nog steeds niet zweverig. 😉
- Samen met mijn man op de bank liggen en een spannende detective kijken, dat is echt een van mijn favoriete momenten. En als we dan samen een Amerikaanse “feel-good” film kijken—ja, dat is dan weer niet zo zijn ding, maar ik geniet er met volle teugen van.